Fljúgandi rottur og afklipptir fingur

Það er eitt sem mér hefur tekist að þróa með mér megna andúð á þessa mánuði hér í Kaupmannahöfn; það eru dúfur. Ég veit ekki alveg hvað það er, sem mér líkar svona illa við. Þær eru bara einhvern veginn allstaðar og mér finnst þær svo... óhreinar, eða eitthvað. Sóðalegar kannski betra orð. Ég er allavega komin með ógurlega sterka tilfinningu fyrir því að dúfur séu ógeðslegar, smá dæmi um það er að eftir að ég sá fyrir nokkrum vikum tvær dúfur setjast á rekka með ávöxtum fyrir utan eina búðina hérna í hverfinu þá hef ég ekki getað hugsað mér að kaupa neitt matarkyns sem hefur verið óvarið utandyra. Kæri mig sko ekki um að borða neitt sem einhverjar ógeðslegar dúfur hafa verið að skríða á, takk fyrir! Lestarstöðva-dúfurnar eru samt verstar, og með lestarstöðina hér gnæfandi yfir okkur þá er sko nóg af þeim, en þeirra helsta einkenni (fyrir utan að vera enn úfnari og sóðalegri en hinar) er að það vantar oftast á þær nokkrar tær, svo þær skakklappast um á mislöngum löppum og eru enn meira krípí en ella. (Ég vorkenni þeim samt stundum pínu og fæ á tilfinninguna að það hljóti að fylgja því sársauki í hverju skrefi að stíga í stúfinn þar sem kannski er bara 1 tá eftir...). Þetta dúfuhatur er samt pínu erfið tilfinning, því að mér er venjulega vel við flest dýr og fugla og finnst þau voðalega sæt og indæl. Fyrir svona 10 dögum tók ég eftir því að það voru dúfur búnar að gera sér hreiður undir þakskegginu á lestarstöðinni beggja vegna við teinana - og ég fann hvernig ég klofnaði í tvennt inni í mér og hugsaði á sama tíma "aww, litlir sætir ungar" og "oj, ekki fleiri ógeðslegar dúfur"!

Ég gerði annars tilraun til þess að klippa eins og centimeter framan af vinstri þumlinum á mér í gær - en það mistókst og í staðinn sit ég uppi með skurð frá naglabandi og niðrúr og bláa og krumpaða nögl sem er enn ekki búin að ákveða hvort hún ætlar að tolla á eða detta af. Svona er að vera klaufabárður.

Einbeitingarleysi og aðrir kvillar

Mér er ekkert að ganga að einbeita mér að þessari bók sem ég á að vera að lesa (og ER að lesa... svona inn á milli þess sem ég blogga, hleð myndum á netið og geisladiskum inn í iTunes...) - sem er afar slæmt þar sem ég þarf að skila ritgerð um hana fyrir helgi og á að mæta í vinnuna á morgun! Reyndar hef ég meiri áhyggjur af annarri ritgerð sem ég á að skila á þriðjudaginn, og svo á ég víst líka að fara í heimapróf í næstu viku, úr lesefni sem ég á enn eftir að útvega mér að hluta til... frá Íslandi :s Fjarnám er flókið fyrirbæri, ekki nóg með að það vanti það aðhald og hvatningu sem efnisleg nálægð við skólastofur, kennara og aðra nemendur veitir og aðgangur að námsefninu sé misgóður, heldur skortir mig einhvern veginn allan áhuga, innblástur og lærdómslöngun þegar ég er svona úr sambandi við allt og alla sem náminu við kemur. Finnst þetta allt svo tilgangslaust og dautt eitthvað... þó námsefnið sé ekkert leiðinlegt þá er það svo líflaust og sneytt öllu því sem venjulega gerir hlutina áhugaverða, þegar maður er bara alltaf einn með sjálfum sér :( Pleh... Auðvitað væri ég líklega í betri málum ef ég hefði meira af innbyggðum sjálfsaga og einbeitingu - en ég er greinilega of háð því að þurfa að hafa gaman af hlutunum til að nenna þeim.

En jæja, back to reading! Og vona til að enda þetta á aðeins hamingjusamari nótum þá vorum við Þórir í Noregi um helgina, og það eru komnar myndir á netið :) Vantar reyndar alveg myndir frá laugardagskvöldinu, þá var ég of önnum kafin við að vera hölt til að mega vera að því að veifa myndavélinni, vonast til að fá einhver afrit frá Hafdísi bara ;)